ਰੂਹ ਰਜ਼ਾ.

 ਡਾਇਰੀ: 1 ਕਿੰਨੇ ਮਤਲਬੀ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ... ਕਿਸੇ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਸੇ ਦਾ ਮਰਨ ਤੱਕ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਕੀ ਹੋ ਜਾਣਾ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਜੋ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਕਹਿ ਦਈਏ... ਅੱਜ-ਕੱਲ ਆਮ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲ ਰਿਹਾ, ਕੋਈ ਬਿਮਾਰੀ ਕਰਕੇ, ਹਰਟ-ਅਟੈਕ ਕਰਕੇ ਜਾਂ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਕਰਕੇ... ਲੋਕ, ਦੋਸਤ, ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਇਕ-ਇਕ ਕਰਕੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ, ਅਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਵੈਸੇ ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਸੀ ਇਹ ਬੰਦਾ, ਕਿੰਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸੋਚ ਰਹੀ/ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇਸ ਨੂੰ ਮਿਲਾ, ਗੱਲ ਕਰਾਂ, ਪਰ ਵਕਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ, ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਵੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਬਹਾਨੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਨ ਲੱਗੇ, ਪਲ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੇ, ਪਰ ਕੋਈ ਸਾਡੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰੇ, ਸਾਨੂੰ ਮਿਲੇ ਉਹਦੇ ਲਈ ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤਤਪਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ... ਬਹੁਤ ਲੋਕ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਅਜਿਹੇ ਨੇ, ਜੋ ਸਾਡੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਅਸੀਂ ਅਣਦੇਖਾ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਤੁਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਲੀ ਥਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਕਮੀ ਰੜਕਦੀ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਕੀਮਤ ਪਤਾ ਲੱਗਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਚੁੱਪ-ਚੁਪੀਤੇ ਤੁਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ...  ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਏਸ ਬੰਦੇ ਦੀ ਪਸੰਦ ਜਾਂ ਨਾ-ਪਸੰਦ ਕੀ ਸੀ!! ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਹੁਤ ਸਧਾਰਨ ਜਿਹੀ ਅਤੇ ਸੋਹਣੀ ਹੈ, ਅੱਜ ਹੈ ਤਾਂ ਕੱ...

  ਇਕੱਲੇ ਹੋਣ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਡਰ ਲੱਗਿਆ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਇਕੱਲੀ ਹੀ ਰਹੀ ਹਾਂ, ਘਰ 'ਚ ਇਕੱਲੀ, ਬਾਹਰ ਵੀ ਇਕੱਲੀ- ਇਕੱਲਿਆਂ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਇਕੱਲੇ ਹੋਣ ਦਾ ਡਰ, ਭਿਆਨਕ ਜ਼ਰੂਰ ਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਅੱਗੇ ਮਾਇਨਸ, ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ!! ਮੈਂ ਇਸ ਡਰ ਤੋਂ ਕਦੀ ਭੱਜੀ ਨਹੀਂ...। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਤੋਂ ਭੱਜਣਾ, ਆਪਣੇ-ਆਪ 'ਚ ਇਕ ਡਰ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਡਰਪੋਕ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਓ। ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਦਾ ਡਰ ਵੱਖਰਾ!! ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ.... ਉਹ ਮੁਹਾਲੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਦਿੱਲੀ। ਅਸੀਂ ਘਰ ਤੋਂ ਵੀ ਅਤੇ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਵੀ ਕਾਫੀ ਦੂਰ ਹਾਂ। ਅੱਜ ਉਹ ਘਰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਰੂਮ 'ਚ ਇਕੱਲੀ ਰਹਿ ਗਈ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਘਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਂਦਾ...। ਸਾਹਮਣੇ ਕਮਰੇ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵੈਸੇ ਘਰ ਘੱਟ ਜਾਂਦੀਆਂ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਾਂ -ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਵਾਪਿਸ ਆ ਜਾਣਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ!! ਮੇਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਵਾਸਤਾ ਨਹੀਂ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਇਧਰ ਬਲੋਕ 'ਚ ਜਵਾਕ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ ਬਹੁਤ ਰੌਲਾ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ, ਸਿਰ ਦੁੱਖਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ.. ਪਰ ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਹ ਉਥੇ ਨਾ ਖੇਡਣ ਤਾਂ ਮਨ 'ਚ ਕਾਹਲ ਜਿਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਕਸਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਲਗਭਗ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਕੁੱਤੇ ਬਹੁਤ ਭੌਂਕਦੇ ਨੇ, ਹਰ ਕੋਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਦੇ.. ਪਰ ਕਈ ਵਾਰ ਉਹ ਕਿਧਰੇ ਚਲੇ ਜਾ...

  ਦਿਨ ਬ ਦਿਨ ਕੁਦਰਤ ਹੋਰ ਸੋਹਣੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਹੋਰ ਮਾਹਿਰ ਕਲਾਕਾਰ.... ਇਕ ਵਕਤ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ.. ਮੈਂ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਕਲਾਕ੍ਰਿਤ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਾਂ, ਇਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਹਿੱਸਾ.. ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ ਵਿਚ ਬਣੇ ਮਹੀਨ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਟੇਕ ਨਾਲ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ, ਬਾਰੀਕੀ ਨਾਲ...ਕੁਝ ਹੋਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਲੱਭਦਿਆਂ...ਬਿਲਕੁਲ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ...ਬਾਰੀਕੀ ਨਾਲ...ਹੋਰ ਕੁਝ ਹੋਰ ਦੀ ਭਾਲ 'ਚ!! ਆਪਣੇ ਦੇਖਣ ਦੇ ਨਜ਼ਰੀਏ 'ਚ ਰੰਗ ਭਰਦੀ, ਸਵਾਰਦੀ ਹੋਈ... ਇਕ ਹੁਣ ਵਕਤ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਮੈਂ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਉਸ ਕਲਾਕ੍ਰਿਤ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਬਣਾ ਕੇ ਕਾਇਨਾਤ ਦੇ ਪਸਾਰੇ 'ਚ ਲਟਕਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ.. ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਹ ਹਾਂ, ਜੋ ਹਰ ਵਕਤ, ਹਰ ਛਿਣ ਸਿਰਜਣਾ 'ਚ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੁਦਰਤ ਘੜ੍ਹ ਰਹੀ ਹੈ... ਰੰਗ-ਬਿਰੰਗੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਨਾਲ... ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਵਾਂਗ.. ਗ਼ਲਤ ਹੋਣ 'ਤੇ ਮੁੜ ਉਸਾਰਦੀ ਹੋਈ... ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਕਲਾਕਾਰੀਆਂ, ਹਾਦਸਿਆਂ, ਅਚੰਬਿਆਂ, ਕਹਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਘੜ੍ਹਦੀ ਹੋਈ.. ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਬਸ ਉਮੀਦ ਭਰਦੀ ਹੋਈ, ਹਰ ਵਕਤ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਵਾਪਰਨ ਦੀ, ਹਨ੍ਹੇਰਿਆਂ 'ਚ ਮਹੀਨ ਸੁਲਗਦੀ ਚਿਣਗ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦੀ, ਆਪਣੀਆਂ ਗ਼ਲਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰਨ ਦੀ, ਬੇਆਵਾਜ਼ ਸੁੰਨੇ ਖਲਾਅ 'ਚ ਖ਼ੁਦ ਆਵਾਜ਼...