ਰੂਹ ਰਜ਼ਾ.

ਬਦਲਦੇ ਮਹੌਲ ਨਾਲ ਬਦਲਦੇ ਖ਼ਿਆਲ..ਮਹਿਜ਼ ਖ਼ਿਆਲ ਮੈਂ +2 ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੀ.ਏ. ਲਈ ਪੰਜਾਬੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਆ ਕਿ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਘਰੋਂ ਪਟਿਆਲੇ ਲਈ ਹੀ ਨਿਕਲੀ, ਮੈਨੂੰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ 'ਚ ਜਾਣਾ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਪਸੰਦ 'ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਦੀ ਗਈ..ਜੇ ਕਦੀ ਗਈ ਤਾਂ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਘਰ ਵਾਪਸੀ। ਚੰਗਾ ਇਸ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁੜੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਸਿਆਣਾ ਜਾ ਬਣ ਕੇ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਏ। ਜਿਵੇਂ ਉਚੀ ਨਾ ਬੋਲਣਾ, ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਾ ਬੋਲਣਾ, ਰਸੋਈ 'ਚ ਮਦਦ ਕਰਨੀ, ਹੋਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ-ਕੀ!! ਜਿਨ੍ਹਾਂ 'ਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ। ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ, ਉਚੀ-ਉਚੀ ਹੱਸਣਾ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ..ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਜਾਂ ਨਾ ਕਰਨੀਆਂ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ। ਖੈਰ..!! ਪਟਿਆਲੇ ਆ ਕੇ ਪਿੰਡ ਨਾਲੋਂ ਮਹੌਲ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸੁਖਾਵਾਂ ਲੱਗਿਆ। ਇੱਥੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਡਰ ਤੋਂ ਆ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ..ਇੱਕਲੀ ਬਜ਼ਾਰ..ਮੇਲੇ-ਤਿਉਹਾਰ ਵੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਅਜ਼ਾਦੀ ਨਾਲ, ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਛੇੜਛਾੜ ਦੇ ਡਰ ਤੋਂ ਵਿਸਾਖੀ ਦਾ ਮੇਲਾ ਵੇਖਿਆ 'ਤੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੀ ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਦੁਸ਼ਹਿਰਾ। ਮੈਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਆ ਕੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿੱਖਿਆ। ਚੰਗੇ ਅਧਿਆਪਕ ਮਿਲੇ..ਚੰਗੇ ਦੋਸਤ। ਪਟਿਆਲੇ ਬੀ.ਏ. ਐਮ.ਏ. ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਦਿੱਲੀ ਆ ਗਈ, ਜਿਥੇ...

ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਬਹੁਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ..ਤੇਰੇ ਨਾਲ। ਲੜ੍ਹਨਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਕਿਉਂ ਕਰਾਂ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ? ਤੇਰਾ ਵੱਸ ਚੱਲੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕਦੀ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਨਾ ਮਿਲੇ। ਮੁਹੱਬਤ 'ਚ ਭਲਾ ਕੋਈ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਏਦਾ? ਤੂੰ ਆ ਚਾਹੇ ਨਾ ਆ.. ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ। ਹੁਣ ਇਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕੁਝ ਮਾਇਨੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ। ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਾ.. ਮੁਹੱਬਤ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿਖਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਿੰਨੀਆਂ -ਕਿੰਨੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ-ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ, ਨਿੱਕੀ-ਨਿੱਕੀ ਗੱਲ 'ਤੇ ਗੁੱਸੇ ਹੋਣਾ, ਜੇ ਹੱਸਣਾ ਤਾਂ ਹੱਸੀ ਜਾਣਾ ਜਾਂ ਬਸ ਕਦੀ ਕਦੀ ਐਂਵੇਂ ਹੀ ਚਿੜ ਜਾਣਾ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਕਦੀ ਮਾਂ, ਕਦੀ ਦੋਸਤ 'ਤੇ ਕਦੀ ਮਹਿਬੂਬ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ..ਤੈਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੁੱਸੇ ਹੋਣਾ ਨੀ ਆਉਂਦਾ 'ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਹੱਸਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦੈ-ਪਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ। ਕੁਝ ਖ਼ਿਆਲ, ਕੁਝ ਪਲ 'ਤੇ ਕੁਝ ਸੱਚ ਹੁਣ ਤਿੜਕ ਗਏ ਨੇ...!!!! ਵਕਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਹੀਓ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ ਨਾ, ਇਸਨੇ ਵੀ ਨਵੀਂਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ, ਨਵੇਂ ਇਸ਼ਕ ਸਿਰਜਣੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ। ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਜਿਉਂ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ 'ਤੇ ਆਪਾਂ ਹੁਣ ਵਕਤ ਦੇ ਕਿਸੇ ਨਵੇਂ ਖ਼ਿਆਲ 'ਚ ਪਨਪ ਰਹੇ ਹੋਵਾਂਗੇ। 💝💝 Simran